“Zieke kinderen spelen niet” iets wat mijn oma altijd zei. Ik moet er aan denken als ik mijn zoon Tijs thuis zie komen. Glimogen en een lach op zijn gezicht. “Hoi mam” zegt ie.
“Het was
leuk, we gingen voetballen en we deden een partijtje. Mijn team won”.
Wat een
verschil met zijn broertje. Zijn broertje werd ziek toen hij nog geen 2 was.
Vies worden door te spelen, dat kon hij niet. Geen puf, te ziek.
Ik kijk
weer naar Tijs, ik glimlach en zeg “dat is fijn Tijs, ging het lekker?”
Mijn ogen
dalen af van zijn gezicht (zijn met grote precisie in model Pelle gestylde
haren zitten alle kanten op), naar zijn nieuwe kleren.
Een jog
jeans, ziet er uit als een jeans maar voelt als een joggingbroek, van Name-it. eteen bij
de eerste keer aantrekken door Tijs als nieuwe favoriete broek bestempeld. Een must
have voor ieder sportief beweeglijk jongetje. Je kind ziet er stoer in uit en
voelt zich comfortabel door de zachte soepele stof.
Die nieuwe
favoriete broek ziet er niet meer zo nieuw uit. “Ja zegt
Tijs, ging heel goed, ik maakte nog een hele mooie sliding”
Dat van die
sliding dat had ik al gezien. Gras en zand vormen een mooi spoor op zijn broek. Tijs blijft
nog even doorpraten over de wedstrijd, over hoe goed hij was en hoe zijn
sliding ervoor zorgde dat de tegenpartij niet kon scoren.
Ik geniet
van zijn enthousiasme. Tijs kan heerlijk vertellen met grootse handgebaren en
hippe woorden. Na een
beker ranja zegt Tijs “ik ga naar boven mam, om me te douchen”
Ik loop hem
achterna om zijn was in de wasmachine te stoppen en dan denk ik weer even aan
mijn oma. Aan hoe zij
vroeger met de hand de was moest doen. Ik zet de
wasmachine met de vieze jogjeans er in aan.
“Fijn dat
Tijs zo lekker kan spelen” denk ik….
Auteur: Paula Pelstra
Geen opmerkingen:
Een reactie posten