“Zieke kinderen spelen niet” iets wat mijn oma altijd zei. Ik moet er aan denken als ik mijn zoon Tijs thuis zie komen. Glimogen en een lach op zijn gezicht. “Hoi mam” zegt ie.
“Het was
leuk, we gingen voetballen en we deden een partijtje. Mijn team won”.
Wat een
verschil met zijn broertje. Zijn broertje werd ziek toen hij nog geen 2 was.
Vies worden door te spelen, dat kon hij niet. Geen puf, te ziek.
Ik kijk
weer naar Tijs, ik glimlach en zeg “dat is fijn Tijs, ging het lekker?”
Mijn ogen
dalen af van zijn gezicht (zijn met grote precisie in model Pelle gestylde
haren zitten alle kanten op), naar zijn nieuwe kleren.